Η εμπειρία μου από το φετινό φεστιβάλ Κινηματογράφου ήταν...χμμμ...ΜΑΓΙΚΗ. Ναι αυτή είναι η σωστή λέξη νομίζω. Νύχτες Πρεμιέρας, έτσι όπως ορίζονται 20 χρόνια τώρα, και το όνομα δεν επιλέχθηκε καθόλου τυχαία φαντάζομαι. Νύχτες μαγικές, όμορφες, πρωτόγνωρες και σίγουρα "πρεμιερικές". Ένας θεσμός που γίνεται κάθε χρόνο και καλύτερος, και εγώ κάπου εκεί να τις απολαμβάνω σαν να βρίσκομαι εντελώς μόνη σε μια άδεια αίθουσα. Κάθε ταινία και μια ιστορία. Κάθε ιστορία και ένας νέος κόσμος. Κάθε κόσμος και καινούργιοι άνθρωποι. Οι ταινίες υπερβολικά πολλές για να μπορέσω να τις καταγράψω μία προς μία. Γι'αυτό το λόγο λοιπόν, θα σταθώ σε μία πολύ συγκεκριμένη. Από αυτές που ταράζουν το κόσμο σου (τουλάχιστον το δικό μου). Από αυτές που δεν θέλεις να τελειώσουν. Από αυτές που ακόμα και όταν τελικά τελειώσουν θέλεις να τις δεις ξανά και ξανά.
Το "Πέτρες στις τσέπες μου", λοιπόν ήρθε από τη Λετονία και τη σκηνοθέτιδα, σεναριογράφο και σκιτσογράφο (ω, ναι) Σίγκνε Μπαουμάνε. Το θέμα που διαπραγματεύεται; Κανένα άλλο από την "αγαπημένη" μου κατάθλιψη. Η ηρωίδα προσπαθεί να παλέψει με τη προέλευση των δαιμόνων της γύρω από τη κατάθλιψη, την απομόνωση και τα αποτελέσματα που αυτή είχε μέσα στις γενιές όλης της, της οικογένειας. Θα πω πολλά μπράβο για πολλούς λόγους.
Πρώτον μου άρεσε πολύ το γεγονός πως ένα τόσο ευαίσθητο αντικείμενο όπως αυτό της χρόνιας κατάθλιψης, εκτέθηκε σε αυτή την ένταση στο κοινό. Ελπίζω να προβλημάτισε το κόσμο και να κάθισαν για λίγο να σκεφτούν πιο σοβαρά αυτό το οποίο είδαν στην οθόνη. Λάτρεψα το ότι ήταν animation. Προσπαθώντας με αυτό το τρόπο να δώσει έναν πιο ανάλαφρο και χαρούμενο τόνο σε ένα κατά τ'άλλα βαρύ θέμα. Μου άρεσε επίσης, που η παρουσίασε έγινε σαν παραμύθι για να δείξει ότι όλα θέλουν το σωστό τρόπο για να προσεγγιστούν. Και πάνω απ'όλα μ'άρεσε το φινάλε της.
Και ποιο μπορεί να είναι ένα αισιόδοξο φινάλε σε μια ταινία που πραγματεύεται μια σειρά από τόσο δυσάρεστα και θλιμμένα σκηνικά; Η κατάθλιψη τελικά μπορεί να αντιμετωπιστεί; Υπάρχει λύση για αυτή τη μάστιγα των τελευταίων χρόνων; Ναι υπάρχει, είναι η απάντηση. Και βρίσκεται μέσα μας (όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό). Η λύση στη κατάθλιψη δεν είναι μια συγκεκριμένη σειρά από πράξεις και σκέψεις. Λειτουργεί διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο και εμένα προσωπικά με μαγεύει το γεγονός πως η κατάθλιψη και η λύση αυτής ή όχι είναι στα χέρια τα δικά μας. Εμείς ξέρουμε τη λύση. Και ποια είναι αυτή; Αυτή που μας κάνει να νιώθουμε πιο άνετα, πιο ξεκούραστα και τη νιώθουμε να αναβλύζει από μέσα μας σε μεγάλες αβίαστες ποσότητες.
Κάνε αυτό το οποίο σου είναι πιο οικείο. Το οικείο είναι βαρετό αλλά είναι επίσης και ένας μπούσουλας. Ένας μπούσουλας, που καταλήγει να είναι σωτήριος και ικανότατος να σε βγάλει από τα δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού και του ψυχισμού σου.
Το "Πέτρες στις τσέπες μου", λοιπόν ήρθε από τη Λετονία και τη σκηνοθέτιδα, σεναριογράφο και σκιτσογράφο (ω, ναι) Σίγκνε Μπαουμάνε. Το θέμα που διαπραγματεύεται; Κανένα άλλο από την "αγαπημένη" μου κατάθλιψη. Η ηρωίδα προσπαθεί να παλέψει με τη προέλευση των δαιμόνων της γύρω από τη κατάθλιψη, την απομόνωση και τα αποτελέσματα που αυτή είχε μέσα στις γενιές όλης της, της οικογένειας. Θα πω πολλά μπράβο για πολλούς λόγους.Πρώτον μου άρεσε πολύ το γεγονός πως ένα τόσο ευαίσθητο αντικείμενο όπως αυτό της χρόνιας κατάθλιψης, εκτέθηκε σε αυτή την ένταση στο κοινό. Ελπίζω να προβλημάτισε το κόσμο και να κάθισαν για λίγο να σκεφτούν πιο σοβαρά αυτό το οποίο είδαν στην οθόνη. Λάτρεψα το ότι ήταν animation. Προσπαθώντας με αυτό το τρόπο να δώσει έναν πιο ανάλαφρο και χαρούμενο τόνο σε ένα κατά τ'άλλα βαρύ θέμα. Μου άρεσε επίσης, που η παρουσίασε έγινε σαν παραμύθι για να δείξει ότι όλα θέλουν το σωστό τρόπο για να προσεγγιστούν. Και πάνω απ'όλα μ'άρεσε το φινάλε της.
Και ποιο μπορεί να είναι ένα αισιόδοξο φινάλε σε μια ταινία που πραγματεύεται μια σειρά από τόσο δυσάρεστα και θλιμμένα σκηνικά; Η κατάθλιψη τελικά μπορεί να αντιμετωπιστεί; Υπάρχει λύση για αυτή τη μάστιγα των τελευταίων χρόνων; Ναι υπάρχει, είναι η απάντηση. Και βρίσκεται μέσα μας (όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό). Η λύση στη κατάθλιψη δεν είναι μια συγκεκριμένη σειρά από πράξεις και σκέψεις. Λειτουργεί διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο και εμένα προσωπικά με μαγεύει το γεγονός πως η κατάθλιψη και η λύση αυτής ή όχι είναι στα χέρια τα δικά μας. Εμείς ξέρουμε τη λύση. Και ποια είναι αυτή; Αυτή που μας κάνει να νιώθουμε πιο άνετα, πιο ξεκούραστα και τη νιώθουμε να αναβλύζει από μέσα μας σε μεγάλες αβίαστες ποσότητες.
Κάνε αυτό το οποίο σου είναι πιο οικείο. Το οικείο είναι βαρετό αλλά είναι επίσης και ένας μπούσουλας. Ένας μπούσουλας, που καταλήγει να είναι σωτήριος και ικανότατος να σε βγάλει από τα δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού και του ψυχισμού σου.
