Σχέσεις που δημιουργήθηκαν από βαρεμάρα. Από μοναξιά. Από λύπηση. Από
έλλειψη εναλλακτικής. Ή από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Σχέσεις που διαλύθηκαν
για τους ίδιους και περισσότερους λόγους. Καμιά σχέση δεν ξεκινάει για
να διαλυθεί. Κανένας δεν επενδύει σε καμιά από αυτές, με σκοπό να τις
τερματίσει. Αλλά συμβαίνει. Ερωτικές, φιλικές, εργασιακές. Σε όποια
κατηγορία και αν ανήκουν, κάποια χαρακτηριστικά παραμένουν κοινά.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χαστούκι από τη συνειδητοποίηση.
Από την στιγμή εκείνη που αντιλαμβανόμαστε την εφημερότητα των
καταστάσεων και την εκμετάλλευση που πιθανόν νιώθουμε ότι γίνεται εις
βάρος μας. Ανθρώπινα βαμπίρ και παρτάκηδες που το μόνο που αποζητούν,
είναι απλά να γίνεται η «δουλειά» τους. Τη στιγμή που τη θέλει και με
τον τρόπο που τη θέλει. Και όχι, δεν μιλάω για κάποιο παράλληλο σύμπαν.
Και είμαι σίγουρη, πως όσοι το διαβάζετε, όλο και κάποιος σας έρχεται
στο μυαλό.
Ωστόσο, οι άνθρωποι που έχουν μάθει να ζουν μονάχοι, που λέει και το
άσμα, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Η μοναξιά ξέρετε, είναι
παρεξηγημένη, μιας και έχει τα κακά αλλά και τα καλά της. Μαθαίνεις να
αναθεωρείς, να αγαπάς τον εαυτό σου, να τον σέβεσαι, να τον εκτιμάς, και
κυρίως, να ξέρεις τι του αξίζει και τι όχι. Και αν το θέλεις, πόσο νερό
μπορεί να αντέξει κι’αυτό το έρμο το κρασί, πριν καταλήξει να γίνει για
πέταμα.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τις ζωές μας. Γιατί ήρθαν για να
μας δοκιμάσουν, να μας αλλάξουν, να μας κάνουν καλύτερους, χειρότερους ή
απλώς να μας εξελίξουν. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Όσο μεγαλώνω, είμαι
πιο απόλυτη. Με αυτά που θέλω και με αυτά που δεν θέλω. Με αυτά που
ανέχομαι και με αυτά που δεν ανέχομαι. Κανένα κουράγιο για δήθεν
ευγενικές χειρονομίες, που δεν κρύβουν την παραμικρή ειλικρίνεια. Καμιά
διάθεση να βολευτώ σε καταστάσεις. Η μοναξιά είναι για λίγους. Αλλά αν περάσεις από μέσα της, τότε τίποτα δεν μπορεί να σου σταθεί εμπόδιο.
