Στην ηλικία που βρίσκομαι, και με τις εμπειρίες περί σχέσεων που έχω
πάρει τόσο από προσωπικά βιώματα όσο και των γύρω μου, έχω να δηλώσω το
εξής. Αντιλαμβάνομαι την ιδιότητα του να είσαι σύντροφος, όπως μια
οποιαδήποτε άλλη δουλειά. Και πριν βιαστείτε να κρίνετε, θα ήθελα να σας
εξηγήσω το σκεπτικό μου. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται με την
ικανότητα του να μπορεί να είναι σύντροφος. Αυτό είναι κάτι που
μαθαίνεται, μέσα από τις εμπειρίες της ζωής. Ακόμα και όταν μια
σχέση ναυαγήσει, και αφήσεις τον καιρό να περάσει, θα καταλάβεις πως
σου άφησε κάποια προίκα. Με την οποία θα πορευτείς στην επόμενη. Αυτή η
«δουλειά» λοιπόν, είναι σκληρή και ζόρικη. Είναι δύσκολη και απαιτεί
πολύ υπομονή και επιμονή και από τις δύο πλευρές, προκειμένου να
κρατηθεί ζωντανή.
Ανέκαθεν υπέρμαχος της συζήτησης και του διαλόγου,
θεωρούσα πως τα ζευγάρια πρέπει να μιλάνε. Να εκφράζουν ο ένας τα
συναισθήματά του στον άλλον. Έτσι ώστε να γνωρίζουν αμφότεροι, τι
συμβαίνει στο μυαλό και στη ψυχή του καθενός. Και αν νομίζετε πως αυτό
είναι αυτονόητο, θα σας πω, πως και εγώ το ίδιο νόμιζα, αλλά έκανα
λάθος.
Οι άντρες, βλέπετε, δεν γνωρίζουν πάντα τον τρόπο να
εκφραστούν. Τείνουν να χάνονται ανάμεσα σε λέξεις και σκέψεις, που τις
περισσότερες φορές δείχνουν να μην μπορούν να ταυτιστούν. Οι γυναίκες από
την άλλη, είμαστε αυτές που υπεραναλύουμε τα πάντα, ούσες πιο
διορατικές και θέλοντας πάντα να προλάβουμε το κακό, όταν το βλέπουμε να
έρχεται. Και εκεί έρχεται το χάσμα της επικοινωνίας, ανάμεσα στα δύο
φύλα. Αν καταφέρναμε να παρατηρήσουμε συζητήσεις αντρών, χωρίς να
γνωρίζουν την παρουσία μας, θα καταλαβαίναμε πως όσα τους λέμε σε
καταστάσεις έντασης, εκείνοι το εκλαμβάνουν ως γκρίνια.
Βάλτε από ένα ποτό ο καθένας, και καθίστε απέναντι. Ανοίξτε τις
καρδιές σας και το μυαλό σας, και μιλήστε για όλα εκείνα που σας
ενοχλούν και όλα εκείνα που λατρεύετε στο σύντροφό σας. Και ναι είναι
απαραίτητα και τα δύο, προκειμένου να μην νιώσει ότι τον στήνετε στο
τοίχο, αλλά ότι θέλετε να πετύχει η σχέση σας.
