Ακριβώς πριν οχτώ χρόνια σας μίλησα για πρώτη φορά. Μαζί σας ξενύχτησα, χάρηκα, συγκινήθηκα, έκλαψα, αγχώθηκα, στεναχωρήθηκα, γέλασα, ωρίμασα και έμαθα ποια είμαι. Και όλα αυτά ΜΑΖΙ ΣΑΣ! Ένας κύκλος που κλείνει. Μια εποχή που τελειώνει και μια φωλιά που αρχίζω να τη νιώθω άδεια. Θα ήμουν περήφανη για'σας με πολύ λιγότερα πράγματα από αυτά που έχετε πετύχει μέχρι τώρα. "Είσαι η μεγαλύτερή μου δασκάλα". Μου λέγατε συχνά. Βγάλατε από μέσα μου ό,τι πιο όμορφο είχα, έχω και θα έχω στη ζωή μου. Σας φυλάω σαν τους μικρούς μου θησαυρούς και μη ξεχνάτε ποτέ την υπόσχεση που σας έχω δώσει. Δεν θα είστε ποτέ ξανά μόνοι σας. Τίποτα και κανείς δεν θα σας ξαναπειράξει.
Θα ανοίξετε τα φτερά σας τώρα. Ήρθε αυτή η ώρα. Μια στιγμή που μου φαινόταν τόσο μακρινή και που τώρα δε σας κρύβω πως αν μπορούσα, θα γυρνούσα το χρόνο πίσω για να ξαναβρεθούμε πάλι όλοι μαζί να βλέπουμε ταινίες αγκαλιά και να τρώμε ποπ-κορν. Είμαι περήφανη για'σας που τα καταφέρατε και για'μένα που έβαλα τον οβολό μου σε όλο αυτό.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά και έναν προς έναν όλους αυτούς τους ανθρώπους που καταφέρανε να δημιουργήσουν κάτι παραπάνω από μια απλή ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν μια οικογένεια. Που άνοιξε διάπλατα τις φτερούγες της για να κρυφτείτε όλοι από κάτω. Και'σεις. Και'γω. Και πολλοί άλλοι άνθρωποι σαν εμένα. Ξέρετε, οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα στο 100% για τους άλλους. Για το κοινό καλό. Πάντα εκπληρώνουν κατ'αυτό το τρόπο και κάποια κενά που οι περισσότεροι έχουμε μέσα μας.
Τότε δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα φτάσω στο σημείο που βρίσκομαι σήμερα. Μέσα από τις ζωές σας, τα τραύματά σας και τα ζόρια σας είδα τι μπορώ να κάνω για να προσφέρω ανακούφιση. Έστω και παροδική. Τώρα όμως δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσάς. Οχτώ χρόνια είναι πολλά, και ας μου επιτραπεί η έκφραση, μου φαίνονται μια ζωή.
Σας ευχαριστώ για ό,τι είδατε σε'μένα. Δεν επέλεξα εγώ εσάς, αλλά εσείς εμένα. Να νιώσετε άνετα, να ανοιχτείτε και να μου επιτρέψετε να πάρω μακριά τους εφιάλτες σας. Πετάξτε καμάρια μου. Θέλω να ελπίζω και να πιστεύω πως σας έχω δώσει τα δικά μου εφόδια για το τι υπάρχει εκεί έξω. Πάντα θα είμαι εδώ. Πάντα θα σας σκέφτομαι. Και φυσικά δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν αριθμό χιλιομέτρων να κόψει το νήμα που μαζί πλέξαμε.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά και έναν προς έναν όλους αυτούς τους ανθρώπους που καταφέρανε να δημιουργήσουν κάτι παραπάνω από μια απλή ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν μια οικογένεια. Που άνοιξε διάπλατα τις φτερούγες της για να κρυφτείτε όλοι από κάτω. Και'σεις. Και'γω. Και πολλοί άλλοι άνθρωποι σαν εμένα. Ξέρετε, οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα στο 100% για τους άλλους. Για το κοινό καλό. Πάντα εκπληρώνουν κατ'αυτό το τρόπο και κάποια κενά που οι περισσότεροι έχουμε μέσα μας.Τότε δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα φτάσω στο σημείο που βρίσκομαι σήμερα. Μέσα από τις ζωές σας, τα τραύματά σας και τα ζόρια σας είδα τι μπορώ να κάνω για να προσφέρω ανακούφιση. Έστω και παροδική. Τώρα όμως δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσάς. Οχτώ χρόνια είναι πολλά, και ας μου επιτραπεί η έκφραση, μου φαίνονται μια ζωή.
Σας ευχαριστώ για ό,τι είδατε σε'μένα. Δεν επέλεξα εγώ εσάς, αλλά εσείς εμένα. Να νιώσετε άνετα, να ανοιχτείτε και να μου επιτρέψετε να πάρω μακριά τους εφιάλτες σας. Πετάξτε καμάρια μου. Θέλω να ελπίζω και να πιστεύω πως σας έχω δώσει τα δικά μου εφόδια για το τι υπάρχει εκεί έξω. Πάντα θα είμαι εδώ. Πάντα θα σας σκέφτομαι. Και φυσικά δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν αριθμό χιλιομέτρων να κόψει το νήμα που μαζί πλέξαμε.
