Περίεργη ημέρα η χθεσινή, άφησε τα απομεινάρια της και στο σήμερα. Οι ήττες, φίλοι μου, είναι για να "τρώγονται"...Για να μας στραπατσάρουν λίγο τον εγωισμό μας και για να μας πεισμώνουν για το καλύτερο...
Με αυτή την εισαγωγή θέλω να μιλήσω, σήμερα, για τις απογοητεύσεις της καθημερινότητάς μας. Επακόλουθο μιας ζωής που δεν είναι πάντα δίκαιη. Που δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Που δεν μας χαρίζουν τα εύσημα που περιμέναμε, που θέλαμε ή που είχαμε ανάγκη στη τελική.
Επιβάλλεται να πέσουμε. Επιβάλλεται να στεναχωρηθούμε. Επιβάλλεται να αναθεωρήσουμε και να σκεφτούμε. Τι κάναμε λάθος; Κάναμε κάποιο λάθος; Τι θα αλλάξουμε απο'δω και πέρα; Τι στόχους έχουμε;
Μη κάνετε σκόντο στα όνειρά σας. Στις απαιτήσεις που έχετε από τη ζωή. Στις προσδοκίες που έχετε από το αύριο. Τα εμπόδια στη ζωή μας έχουν σκοπό να μας τσακίσουν τα φτερά. Να μας διώξουν τις ελπίδες και να μας κόψουν τη φόρα. Και ξέρετε κάτι; Αυτό είναι και το ωραίο. Αν δεν πέσουμε άλλωστε, πως θα πάρουμε φόρα να πάμε πιο ψηλά;
Χθες βίωσα μια αποτυχία που δεν περίμενα. Και ναι αυτές πονάνε περισσότερο. Αυτό που δεν ξέρεις από που σου ήρθε; Ε αυτό. Και εκεί που βλέπεις το μέλλον ορθάνοιχτο και ροδαλό, αρχίζει να γκριζάρει και πιάνει καταιγίδα. Τα φουσκωμένα νερά από το χθεσινό μπουρίνι είναι εμφανή πάνω μου. Μια δύναμη που με κρατάει πίσω. Να μην ονειρεύομαι και να μην ελπίζω πια. Αλλά αυτή είναι η παγίδα φίλοι μου. Γλύφω τις πληγές μου λοιπόν, σαν μια λαβωμένη λέαινα, και συνεχίζω.
ΌΧΙ!!! Τίποτα δεν θα με κρατήσει πίσω. Τίποτα δεν θα με κάνει να σταματήσω να προσπαθώ γι'αυτά που θέλω και γι'αυτά που μπορώ. Πιστέψτε στον εαυτό σας...Αυτός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας αλλά και σύμμαχός μας!!!
Όταν μια πόρτα κλείνει ή δεν ανοίγει καν, να θυμάστε πως δεν είναι η πύλη του κάστρου. Είναι απλά και μόνο μια πόρτα και τίποτα παραπάνω. Η πύλη του κάστρου δεν θα μας χαρίσει ούτε πόνο, ούτε απογοήτευση, ούτε δάκρυα. Η πύλη του κάστρου θα ανοίξει διάπλατα μόνο και μόνο για να τη διαβούμε. Και θα είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα και με τη μπάντα να παίζει εμβατήρια!!!
Οπλιστείτε με υπομονή, επιμονή και με ένα δυνατό στομάχι που όλοι κρύβουμε κατά βάθος μέσα μας. Σταθείτε μπροστά στο καθρέφτη σας και πείτε το απλό..."Ποιος είπε ότι δε μπορώ; Κοιτάξτε με!!!"
