Κάποτε ήμασταν και εμείς είκοσι. Γιατί αυτό για το οποίο θα μιλήσω,
είναι οι σχέσεις εξ’αποστάσεως. Και αυτές μόνο σε εκείνη την ηλικία
δικαιολογούνται. Και εφαρμόζονται επίσης. Τρόπος του λέγειν δηλαδή,
εφαρμόζονται, μιας και εγώ δεν ξέρω καμία που ν’άντεξε. Αλλά στην
περίπτωση που ανάμεσα σας υπάρχει κάποιο τέτοιο ζευγάρι, παρακαλώ να
επικοινωνήσει μαζί μου. Για να δώσει λίγο φως στο σκοτάδι που έχει πέσει
πάνω από όλους μας.
Δύσκολες, σου λέει, οι ανθρώπινες σχέσεις. Δύσκολες
και ακατόρθωτες, θα προσθέσω εγώ. Ο ένας μιλάει για αχλάδια και ο άλλος
καταλαβαίνει μήλα. Ε πώς να γίνει δουλίτσα έτσι. Και με αυτή την
εισαγωγή, θα μπω στο κυρίως θέμα, και θα πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Κορίτσι γνωρίζει αγόρι λοιπόν, ερωτεύονται σφόδρα και ο ένας από τους
δυο ξαφνικά αναγκάζεται να αλλάξει έδρα. Έχουμε και τα αποτελέσματα των
πανελληνίων άλλωστε, και έχει να κλάψει κόσμος και κοσμάκης. Και η σχέση
που σέβεται τον εαυτό της αλλά και τα μέλη που την αποτελούν, οφείλουν
να προσπαθήσουν να τη διατηρήσουν και σε αυτά τα νέα δεδομένα. Γιατί
εμείς είμαστε πιο δυνατοί. Εμείς είμαστε διαφορετικοί. Εμείς θα τα
καταφέρουμε. Εμείς αγαπιόμαστε πραγματικά κ.τ.λ.
Οι σχέσεις, ως γνωστόν, πιο εύκολα διαλύονται παρά
φτιάχνονται. Σε μια νύχτα με φεγγάρι, που λένε, πολλά μπορούν να
ειπωθούν, αλλά τι γίνεται όταν ξημερώσει; Αυτό που θέλω να πω, είναι πως
οι κοινές στιγμές και εμπειρίες, αυτή η καθημερινότητα που μοιράζεσαι
με τον άνθρωπό σου, είναι όλα αυτά που σας φέρνουν κοντά και σας κρατάνε
μαζί. Πόσο εύκολο μπορεί να είναι λοιπόν, το να θέλεις να μοιραστείς
κάτι που σου συνέβη, και να μην είναι ο άλλος κοντά σου; Να σε πάρει μια
αγκαλιά, να σου πει ένα «συγχαρητήρια», να βγείτε έξω να το γιορτάσετε;
Το κινητό γίνεται προέκταση του εαυτού σου.
Καταλήγεις με δύο συσκευές, για να μπορείς να έχεις πολλά πακέτα με
δωρεάν χρόνο ομιλίας. Και πιο πιθανό είναι να βρει κάποιος στην τσάντα
σου powerbank παρά χαρτομάντιλα. Μη τυχόν και ξεμείνεις από μπαταρία.
Και η ζήλια ξαφνικά παίρνει άλλη μορφή. Μα εσείς ποτέ
δεν ζηλεύατε ο ένας τον άλλον. Τώρα όμως ήρθε και αυτό στη παρέα. Γιατί η
απόσταση, μέσα σε όλα, καταφέρνει να διογκώνει καταστάσεις. Οι τσακωμοί
είναι χειρότεροι και οι εκδηλώσεις λατρείας εντονότερες. Όλα είναι στο
φουλ και όλα στο κόκκινο. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι άλλο, από το πόσο
μπορείς να αντέξεις σε τέτοια ένταση.
Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται, λέει ο σοφός λαός.
Και εγώ θα προσθέσω πως δεν είναι τα μάτια. Είναι η ψυχή. Είναι ο
άνθρωπος που έχει ανάγκη από την προσωπική επαφή. Είναι που καμιά
τεχνολογία δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτό το χάδι. Και ανεξαρτήτως
ηλικίας, όλοι αυτό ζητάμε και όλοι αυτό έχουμε ανάγκη.
