Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί για την δυσκολία των ανθρώπινων
σχέσεων. Πόσο μάλλον των ερωτικών, που είναι πιο εύκολο να τις
εγκαταλείψουμε, παρά να μείνουμε και να προσπαθήσουμε. Και γιατί να το
κάνουμε άλλωστε, όταν είμαστε όλοι το ίδιο κακομαθημένοι από τα σπίτια
μας. Εκεί που το ζεστό φαγητό της ημέρας μας περίμενε έτοιμο στο δίσκο,
και τα ρούχα ήταν πάντα καθαρά και σιδερωμένα με μηδέν χρόνο και κόπο.
Γιατί να εγκαταλείψουμε όλες αυτές τις «ανέσεις» άραγε; Για μια αγάπη,
λένε οι πολλοί. Αλλά πόσα μπορεί να καταφέρει η αγάπη στις μέρες μας,
που οι δυσκολίες μοιάζουν να είναι περισσότερες από τις ευκολίες. Και
εμείς, θυμίζουμε αθλητές σ’έναν μαραθώνιο.
Ίσως αυτή η αγάπη είναι, που καταφέρνει με τον καιρό
να τα σκοτώσει όλα. Όλες εκείνες τις φορές που κάναμε πίσω τα δικά μας
θέλω για να είμαστε αρεστοί στον άλλον. Τότε που δεν διαμαρτυρηθήκαμε,
γιατί δεν θέλαμε με την γκρίνια μας, να διώξουμε τον άλλον μακριά. Και
λίγο λίγο. Σιγά σιγά. Όλα μοιάζουν να αλλάζουν, με πρώτο και βασικότερο
εμάς τους ίδιους. Ας μην μπερδεύουμε την αγάπη με τον φόβο του να
μείνουμε μόνοι μας. Ας μην έχουμε αυταπάτες, πως με το να λέμε σε όλα
«ναι» χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία, θα μας φέρει ολοένα και πιο κοντά
στον άλλον. Οι άνθρωποι είμαστε φύσει ανικανοποίητα και άπληστα όντα.
Την στιγμή που θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε κάτι, την επόμενη αμέσως
ώρα θέλουμε κάτι άλλο. Κάτι ακόμα. Κάτι παραπάνω.
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, όλοι πέσαμε κάποια στιγμή από το
ροζ συννεφάκι μας, που ήταν γεμάτο happy ends και πρίγκιπες. Και γρήγορα
όλοι καταλάβαμε, πως αυτός που θα πληγωθεί σε μια σχέση, είναι αυτός
που χαζεύει τον άλλον όσο κοιμάται. Είναι εκείνος που αγαπάει λίγο
παραπάνω. Οι σχέσεις είναι σαν ένα πελώριο jenga.
Τραβάει ο καθένας τα τουβλάκια του, προσπαθώντας από κοινού να μείνει
όρθιος ο πύργος. Αν ο ένας τραβήξει περισσότερα σε μια του κίνηση, τότε η
κατασκευή θα καταρρεύσει. Απλά, εύκολα και γρήγορα.
Προσπαθήστε, να μην χάνεστε. Κανένας δεν έγινε περισσότερο αρεστός,
επειδή συμφωνούσε σε όλα. Τα σκυλάκια τα βαριέται εύκολα ο κόσμος. Οπότε
ας μην γινόμαστε ένα από αυτά. Τα θέλω μας, τα όριά μας, τα πρέπει μας,
είναι εκείνα που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Και αυτό ερωτεύτηκε ή
αγάπησε ο άλλος. Καταπατήστε τα, και θα καταλήξετε άνθρωποι χωρίς ψυχή.
Και απ’όλα τα πράγματα που μπορούμε να χάσουμε εκεί έξω. Ο εαυτός μας,
είναι το πολυτιμότερο.
