Κάτι σαν έρωτας...

Να μη σταματήσεις στα δύσκολα. Να τα αφήσεις να σε οδηγήσουν. Να σε πάνε όπου αυτά νομίζουν. Τα δύσκολα σε διαμορφώνουν. Σε κάνουν αυτό που είσαι. Αυτό που θα είσαι για όλη σου τη ζωή. Μάθε να λες αυτά που αισθάνεσαι. Τη στιγμή που τα αισθάνεσαι. Αυτά που θες. Τη στιγμή που τα θες. Μας έφαγαν τα πρέπει και τα μη. Ζήσε γιατί η ζωή είναι μικρή και θλιβερή τις περισσότερες φορές. Γιατί τη ζωή πρέπει να τη γεμίζεις με όμορφες στιγμές. Με μια αγκαλιά, ένα φιλί, μερικούς φίλους, μια βόλτα στο Λυκαβηττό.
- Θες να δούμε την Αθήνα από ψηλά;
- Θέλω...
Είναι τόσο απλό.
Δε μου αρέσουν οι ταμπέλες. Ποτέ δε μου άρεσαν. Θέλω για μια φορά τα πράγματα να είναι απλά.
Να σε αρπάξω από το χέρι για να σου δείξω το κόσμο μου. Έτσι ατελείωτο και χαοτικό όπως τον βλέπω εγώ. Να μου δείξεις και'συ το δικό σου κόσμο. Έτσι για να τον δω μέσα από τα μάτια σου. Και όταν κουραστούμε το βράδυ, να αποκοιμηθούμε αγκαλιά.
Μου λείπεις και σε σκέφτομαι. Και όταν σε σκέφτομαι σφίγγεται το στομάχι μου. Όταν σε αντικρίζω χτυπάει η καρδιά μου γρηγορότερα. Νιώθω το μυαλό μου έτοιμο να εκραγεί. Σαν να έχω έναν μόνιμο πονοκέφαλο. Και αν θες να σου μιλήσω και με νούμερα. Ιδού! Οχτώ στις δέκα καθημερινές μου σκέψεις περιέχουν εσένα. Οχτώ στις δέκα προτάσεις μου περιέχουν το όνομά σου. Οχτώ στους δέκα κατασκευαστές συνιστούν να μη σου τα πω ποτέ όλα αυτά.
Δε σκοπεύω να του βάλω ταμπέλα γιατί ποτέ δε μου άρεσαν τέτοιου είδους κατηγοριοποιήσεις.
Η ζωή όμως, με έμαθε να μην είμαι σίγουρη για το αύριο, παρά μόνο για τη στιγμή που ζω. Γι'αυτή τη στιγμή που σου μιλάω. Μου λείπεις. Τόσο απλά.
Η ζωή είναι απλή. Εμείς τη κάνουμε σύνθετη και ποτέ δε κατάλαβα το λόγο (απορίες μιας ανήσυχης 30χρονης). Το παιδί που έχω μέσα μου είναι τόσο πληγωμένο που θέλει να κλαίει συχνά πυκνά, για να αδειάζει τη δεξαμενή των δακρύων του. Αλλά είναι και τόσο ανυπόμονο για πολλά άλλα. Για τη βροχή, το φως, μια βόλτα, μια ζεστή σοκολάτα κάτω από τα αστέρια. Τίποτα δεν μπορεί να με σκοτώσει. Παρά μόνο ένα. Η αμφιβολία. Αν είχες πει αυτό, ή αν είχες κάνει το άλλο. Και αν δεν προλάβω τελικά να τα πω; Ή αν τελικά αυτό που θέλεις περισσότερο από όλα είναι απλά να τα ακούσεις; Όχι λοιπόν, αυτή την αμφιβολία δεν την αφήνω να με καταπιεί. Τη ξεστομίζω. Σου τη φωνάζω και σου ζητώ να την ακούσεις. Έπαψα, από καιρό, να πιστεύω πως ο άλλος μπορεί να μυρίσει τα νύχια του. Πρέπει να μιλάς για να τα μαθαίνει ο άλλος. Το τι θα τα κάνει είναι δικό του θέμα. Αλλά εσύ πρέπει να μιλάς και να ρωτάς. Ίσως έτσι θα ήταν όλα καλύτερα τελικά...

Copyright © by Evi's Beauty Lab. All rights reserved. Powered by Blogger. Designed by El Design