Πάλι εδώ...Πάλι εγώ...Πάλι παρέα με σκέψεις και λέξεις που περιμένουν υπομονετικά να μπουν σε μια σειρά...
Με κατηγορείς άραγε για κάτι; Που δεν ήμουν εκεί να σε προσέξω, να σε προστατεύσω, να σε φυλάξω; Διαλυθήκαμε ξέρεις. Κανείς δεν μιλάει με κανέναν. Προσπάθησα, αλλά δεν έχω τα ίδια κουράγια πια. Για ποιο πράγμα; Μα για να παλεύω όσο παλιότερα φυσικά. "Εσένα δε σε φοβάμαι", μου είπε πολλές φορές η μητέρα σου. Εγώ η δυνατή και η γαμάτη. Εγώ που όλα τα μπορώ, που όλα τα διαχειρίζομαι και που πάντα έχω τις λύσεις για όλα. Ένα τεντωμένο σκοινί τα πάντα από τότε. Νιώθω πως υπάρχουν πράγματα που δε σου είπα ποτέ. Το ήξερες ότι σ'αγαπούσα έτσι; Ότι ήσουν ένα κομμάτι μου τόσο όμορφο, μοναδικό και τρυφερό. Μήπως δε σου είπα τελικά το πόσο σπάνιος ήσουν για'μένα; Και τώρα δε μ'αφήνουν να έρθω κοντά σου. Η δύναμή μου, μου γύρισε πάλι μπούμερανγκ. Τους δείχνω λέει τι δε μπορούν να κάνουν αυτοί. Να είναι τόσο δυνατοί όσο εγώ. Να κοντρολάρουν τους εαυτούς τους όπως εγώ. Δε ξέρω να κάνω αλλιώς. Εσύ το ήξερες. Αυτούς πως να τους πείσω όμως; Δεν στεναχωρήθηκα όσο εκείνοι λένε. ΑΛΗΘΕΙΑ;;; Εγώ; Ξεριζώθηκες από μέσα μου. Ποιος κανόνισε τη κηδεία; Ποιος μάζεψε τα πράγματά σου από το σπίτι όταν εκείνη ήταν με φάρμακα για να κοιμάται συνέχεια και να μη σκέφτεται; Ποιος έκλεισε τους ανοιχτούς σου λογαριασμούς; Κανένα μπράβο δεν περίμενα. Δεν ήταν αυτό που ζητούσα. Να με αφήσουν να σου μιλάω που και που, ήθελα μόνο. Αλλά η λύση ήρθε σαν από μόνη της. Και οι λέξεις βρήκαν τη σειρά τους. Και εγώ σταμάτησα να αυτομαστιγώνομαι με λογιών λογιών "κατηγορώ". Και εκείνοι δεν έμαθαν ποτέ τι ήσουν για εμένα. Τι θα είσαι πάντα για εμένα. Δεν περνάει ούτε μια ημέρα που να μη σε φέρω στο μυαλό μου. Δύο χρόνια πέρασαν χωρίς να σε ακούσω. Αυτή τη φωνή σου, που πεθύμησαν τα αυτιά μου. Και αυτή τη μορφή σου που πεθύμησαν τα μάτια μου. Σου μιλάω καθημερινά, και ελπίζω ότι με ακούς. Το ξέρω ότι με ακούς. Είναι τόσα πολλά που έγιναν αυτά τα δύο χρόνια. Και ένα κομμάτι μου, νιώθει πως από τη στιγμή που δεν τα άκουσες εσύ, δεν τα έχει ακούσει κανένας. Άδικο για τους υπόλοιπους, το ξέρω. Αλλά ο δικός σου χαμός, μου έδειξε πως όλη η ζωή μπορεί να είναι άδικη.
Με κατηγορείς άραγε για κάτι; Που δεν ήμουν εκεί να σε προσέξω, να σε προστατεύσω, να σε φυλάξω; Διαλυθήκαμε ξέρεις. Κανείς δεν μιλάει με κανέναν. Προσπάθησα, αλλά δεν έχω τα ίδια κουράγια πια. Για ποιο πράγμα; Μα για να παλεύω όσο παλιότερα φυσικά. "Εσένα δε σε φοβάμαι", μου είπε πολλές φορές η μητέρα σου. Εγώ η δυνατή και η γαμάτη. Εγώ που όλα τα μπορώ, που όλα τα διαχειρίζομαι και που πάντα έχω τις λύσεις για όλα. Ένα τεντωμένο σκοινί τα πάντα από τότε. Νιώθω πως υπάρχουν πράγματα που δε σου είπα ποτέ. Το ήξερες ότι σ'αγαπούσα έτσι; Ότι ήσουν ένα κομμάτι μου τόσο όμορφο, μοναδικό και τρυφερό. Μήπως δε σου είπα τελικά το πόσο σπάνιος ήσουν για'μένα; Και τώρα δε μ'αφήνουν να έρθω κοντά σου. Η δύναμή μου, μου γύρισε πάλι μπούμερανγκ. Τους δείχνω λέει τι δε μπορούν να κάνουν αυτοί. Να είναι τόσο δυνατοί όσο εγώ. Να κοντρολάρουν τους εαυτούς τους όπως εγώ. Δε ξέρω να κάνω αλλιώς. Εσύ το ήξερες. Αυτούς πως να τους πείσω όμως; Δεν στεναχωρήθηκα όσο εκείνοι λένε. ΑΛΗΘΕΙΑ;;; Εγώ; Ξεριζώθηκες από μέσα μου. Ποιος κανόνισε τη κηδεία; Ποιος μάζεψε τα πράγματά σου από το σπίτι όταν εκείνη ήταν με φάρμακα για να κοιμάται συνέχεια και να μη σκέφτεται; Ποιος έκλεισε τους ανοιχτούς σου λογαριασμούς; Κανένα μπράβο δεν περίμενα. Δεν ήταν αυτό που ζητούσα. Να με αφήσουν να σου μιλάω που και που, ήθελα μόνο. Αλλά η λύση ήρθε σαν από μόνη της. Και οι λέξεις βρήκαν τη σειρά τους. Και εγώ σταμάτησα να αυτομαστιγώνομαι με λογιών λογιών "κατηγορώ". Και εκείνοι δεν έμαθαν ποτέ τι ήσουν για εμένα. Τι θα είσαι πάντα για εμένα. Δεν περνάει ούτε μια ημέρα που να μη σε φέρω στο μυαλό μου. Δύο χρόνια πέρασαν χωρίς να σε ακούσω. Αυτή τη φωνή σου, που πεθύμησαν τα αυτιά μου. Και αυτή τη μορφή σου που πεθύμησαν τα μάτια μου. Σου μιλάω καθημερινά, και ελπίζω ότι με ακούς. Το ξέρω ότι με ακούς. Είναι τόσα πολλά που έγιναν αυτά τα δύο χρόνια. Και ένα κομμάτι μου, νιώθει πως από τη στιγμή που δεν τα άκουσες εσύ, δεν τα έχει ακούσει κανένας. Άδικο για τους υπόλοιπους, το ξέρω. Αλλά ο δικός σου χαμός, μου έδειξε πως όλη η ζωή μπορεί να είναι άδικη.
