Επιλέγω
να ξεκινήσω την ακαδημαϊκή μου χρονιά, μιλώντας σου για μια κατηγορία ανθρώπων
που αγαπάω τόσο πολύ. Και που τη συναντώ όλο και πιο αραιά. Όλο και πιο σπάνια.
Είναι εκείνη των «όμορφων ανθρώπων». Εκείνων που βλέπουν το ποτήρι τους μισογεμάτο.
Όχι γιατί έτσι είναι, αλλά γιατί επιλέγουν
να το δουν έτσι. Γιατί πολύ απλά, είναι αυτοί που μπορούν να το δουν έτσι. Είναι εκείνοι που δεν θα σου τραβήξουν το
μάτι στην αρχή. Είναι εκείνοι που έχουν μια θλίψη στο βλέμμα. Αλλά θέλει
προσοχή για να τη διακρίνεις. Δεν φαίνεται πάντα. Μόνο ενίοτε. Μόνο εκεί που
θέλουν. Μόνο σε όσους το επιτρέπουν οι ίδιοι. Γι’αυτό αγαπημένε μου να θυμάσαι
ένα πράγμα. Αν βρεθούν ποτέ στο δρόμο σου και σου επιτρέψουν να κοιτάξεις μέσα
στη ψυχή τους, να νιώσεις τυχερός. Γιατί σου υπόσχομαι πως είναι κάτι που δεν
συμβαίνει συχνά.
Είναι εκείνοι που έχουν δει τα χειρότερα, και έχουν μάθει να εκτιμούν τα μέτρια. Πρόσεξε! Όχι τα καλύτερα, αλλά τα μέτρια. Έχει διαφορά. Είναι αυτοί που θέλουν να ζουν, στο έπακρον, τη κάθε στιγμή τους σε αυτή τη γη. Ίσως γιατί ξέρουν κάτι που εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ. Ίσως γιατί έχουν κρυμμένους άσσους στο μανίκι τους. Ίσως να είναι υπεράνθρωποι ή υπερήρωες. Ίσως να είναι οι εξυπνότεροι άνθρωποι στο κόσμο. Ή ίσως, οι πιο χαζοί όλων. Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά.
Είναι εκείνοι που έχουν μια δύναμη ικανή να σε τραβήξει από αβύσσους και από ωκεανούς. Γιατί οι ίδιοι είχαν πέσει κάποτε εκεί. Γιατί οι ίδιοι είχαν βρεθεί κάποτε εκεί που βρίσκεσαι εσύ τώρα και ξέρουν το συναίσθημα εκείνο του να μη μπορείς να αναπνεύσεις. Να θέλεις να προσπαθήσεις να βγεις αλλά να μη ξέρεις προς ποια κατεύθυνση να κινηθείς. Και εκεί βρίσκεται και η μαγεία τους. Στο ότι είναι εκεί να το κάνουν. Να σε βοηθήσουν. Είναι εκείνοι που πρώτοι θα σε "χαστουκίσουν". Είναι εκείνοι που δεν πρόκειται να σου χαϊδέψουν τα αυτιά και θα σου πουν μόνο την ειλικρινή τους άποψη. Γιατί δεν ξέρουν να πουν κάτι άλλο. Και μην τους αποπάρεις γι'αυτό τους το "ελάττωμα". Μείνε μόνο στο ότι δεν θα σου δημιουργήσουν ποτέ δεύτερες σκέψεις τα όσα ακούς από τα χείλη τους. Είναι λίγο ατσούμπαλοι μερικές φορές, ναι. Αλλά δεν το κάνουν για κακό.
Αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους πολύ τους συμπαθώ. Θέλει ψάξιμο πολύ για να τους βρεις. Αλλά είναι keepers...
