Στο Σ.Δ.

Ένα δυνατό μπουρίνι με μούσκεψε μέχρι το κόκκαλο. Μούσκεψε τα ρούχα μου, τα παπούτσια μου, μα πάνω απ'όλα το μυαλό και τη ψυχή μου. Μούσκεψα από νερό, σκέψεις, εικόνες και αναμνήσεις. Χάθηκα πάλι μέσα σε όνειρα και επιθυμίες. Απ'αυτές που μου έλεγες να μη σκάω. Πως θα με "εντοπίσουν" κάποια στιγμή και δε θα προλαβαίνω. Πως δε θα με αφήνουν γιατί πως θα μπορούσε κάποιος να με αφήσει να φύγω. Μου λείπουν οι συμβουλές σου και τα κουράγια σου. Οι κριτικές σου και τα μαλώματά σου. Οι τσακωμοί μας. Να σε φτάνω στα όριά σου με το πείσμα μου και το κυνισμό μου. Πως μπορώ να ξέρω τι θέλω
στη ζωή μου; Πως γίνεται να ρωτήσω μια καρδιά που την είχα τόσα χρόνια στην αχρηστία; Πως γίνεται να ξέρει να μου απαντήσει κάτι που δεν ξέρει καν το τρόπο για να ανοίξει; Έχουν χαλάσει οι μπαταρίες βλέπεις. Και είναι και παλιό το μοντέλο και δεν βρίσκω πια ανταλλακτικά.
Ζήσε!!! Μου λένε να ζήσω; Σε'μένα το λένε άραγε; Και πως να ξέρω το τρόπο; Και ποιος θα μου τον δείξει αν όχι εσύ; Γιατί έφυγες τόσο νωρίς; Νιώθω ότι με σφράγισες. Σαν ένα κερασάκι στη κορυφή μιας τούρτας. Κατέβασα ρολά για μια ακόμη φορά. Σκέφτομαι τις 365 ημέρες που πέρασαν μακριά σου. Και όλες αυτές που θα έρθουν ακόμα. Τις φοβάμαι ξέρεις. Έχω τόσα να σου πω. Τόσα να μοιραστώ μαζί σου.
Το πένθος είναι κάτι το τόσο υποκειμενικό. Το δέχομαι όποτε με επισκέπτεται. Του επιτρέπω να μένει μέσα μου. Να στέκεται για λίγο και να φεύγει μετά. Μέχρι την επόμενη φορά που θα θελήσει να μου ξαναθυμίσει ότι δεν σε έχω ξεχάσει φίλε μου. Έτσι λειτουργώ εγώ. Δε ξέρω να κάνω αλλιώς. Εσύ το ήξερες. Τους υπόλοιπους πως να τους πείσω όμως; Δε νιώθω την ανάγκη να τους πείσω για κάτι.
Και τώρα κάπου εδώ να προσπαθώ να φωνάξω, μα να μη βγαίνει η φωνή μου. Να θέλω να ουρλιάξω δυνατά στη κορυφή του βουνού, για όσα δεν μπορείς να ακούσεις εσύ. Ή μήπως μπορείς; Άνθρωποι φεύγουν από κοντά μου, και ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι να φέρνω καινούργιους. Τίποτα δεν είναι το ίδιο χωρίς εσένα. Και ξέρω πως ούτε και θα γίνει ποτέ.
Δε ξέρω πως να βρω πάλι την ισορροπία μου. Νιώθω πως υπάρχουν πράγματα που δε σου είπα ποτέ. Το ήξερες ότι σ'αγαπούσα έτσι; Ότι ήσουν ένα κομμάτι μου τόσο όμορφο, μοναδικό και τρυφερό. Μήπως δε σου είπα τελικά το πόσο σπάνιος ήσουν για'μένα;
Τα δάκρυα βγαίνουν και δεν μπορώ να τα σταματήσω. Μόνο να τα αναβάλλω για κάποιες ώρες μέχρι να βρεθώ μόνη μου. Σαν να ρουφάνε από μέσα μου τη ζωή. Και εκείνος ο δυνατός αέρας που τα στεγνώνει πάνω στο δέρμα μου. Τα νιώθω να δημιουργούν έναν χάρτη πόνου, σε όλο μου το σώμα.
Κάποιες φορές λέω στον εαυτό μου τα λόγια παρηγοριάς που έλεγα σε όλους. Για να μη νιώσουν μόνοι. Για να τους προστατέψω. Για να τους στηρίξω. Ανέκαθεν ήταν αυτός ο ρόλος μου άλλωστε. Τώρα ούτε αυτά δεν βρίσκω πια. Μου λείπεις τόσο πολύ. Και προσπάθησα. Αλλά δεν τα κατάφερα. Ανυπομονώ όμως φίλε μου. Να το ξέρεις και να το θυμάσαι.
 

Copyright © by Evi's Beauty Lab. All rights reserved. Powered by Blogger. Designed by El Design