Περασμένα ξεχασμένα, ό,τι έγινε έγινε και λοιπές εκφράσεις που δεν μου έρχονται στο μυαλό αυτή τη στιγμή, προσπαθούν να μας πείσουν, όλα αυτά τα χρόνια, πως δεν πρέπει να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν. Πως πρέπει να κοιτάμε μπροστά γιατί εκεί βρίσκεται το μέλλον μας και συνεπώς η ζωή μας.
Πόσες φορές δεν έχεις σκεφτεί μα τι ωραία που θα ήταν να υπάρχει αυτή η μαγική μικροεπέμβαση της λοβοτομής που θα διέγραφε όλες εκείνες τις κακές αναμνήσεις, όλα τα λάθη του παρελθόντος και θα σου άφηνε πίσω μόνο αυτό το "ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα". Και αν τελικά όντως μπορούσες να το κάνεις κάτι τέτοιο, αγαπημένη μου, πόσο ευτυχισμένη θα σε έκανε;
.jpg)
Γιατί πιστεύω ακράδαντα πως είμαστε το παρελθόν μας. Οι βαλίτσες που κουβαλάει ο καθένας μας δεν είναι γεμάτες με ροζ σύννεφα, όμορφους βασιλιάδες και λευκά άλογα. Είναι γεμάτη και με ψέμματα, άσχημα λόγια, κακές εμπειρίες και αμέτρητα βατράχια που δεν έγιναν πρίγκηπες ακόμα και μετά από επαναλαμβανόμενα φιλιά και αμέτρητες προσπάθειες.
Και μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα που θα μπορείς να πας στο γιατρό και να ζητήσεις μια απλή διαγραφή των τελευταίων κακών σου στιγμών, θα πρέπει απλώς να συνεχίσεις να ζεις με αυτές. Και πόσο δύσκολο είναι να ξεχάσεις; Να συγχωρήσεις; Και πόσο αλληλένδετα είναι αυτά τα δύο μεταξύ τους; Θα πρέπει πρώτα να ξεχάσεις και αυτόματα να συγχωρέσεις ή άραγε η συγχώρεση επιβάλλεται να έρθει πρώτη για να ακολουθήσει η φυσική λησμονιά;
Το γυαλί ξανακολλάει ποτέ; Οι απόψεις διείστανται. Άλλοι λένε πως αν έχεις αρκετά καλή κόλα ναι μπορεί. Άλλοι λένε πως όχι, δεν γίνεται. Και ξέρεις κάτι μικρή μου; Αν στεναχωριέμαι για ένα πράγμα σε όλη αυτή την ιστορία, που σου λέω σήμερα, είναι ότι έπαψα από καιρό να πιστεύω στη πρώτη εκδοχή. Ό,τι έγινε στο παρελθόν πρέπει να μένει εκεί. Το κλειδώνεις στο κουτάκι του και πετάς το κλειδί κάπου στους καταρράκτες του Νιαγάρα για να μην έχεις το φόβο να το ξαναβρείς ποτέ. Γιατί αν το βρεις, θα το ανοίξεις (φταίει η ανθρώπινη περιέργειά μας γι'αυτό). Και μαζί με αυτό θα ανοίξεις τους ασκούς τους Αιόλου. Γιατί η ιστορία μου έχει αποδείξει περίτρανα πως η δεύτερη φορά δεν έρχεται να σμίξει δυο ανθρώπους για να τους δείξει το πόσο ταιριαστοί είναι μεταξύ τους αλλά για να ξεστομίσει όλα εκείνα τα ανείπωτα λόγια πικρίας που τριβελίζουν, συνήθως τη μία μεριά, όλο εκείνο το καιρό που δεν μιλούσαν. Οι άνθρωποι χωρίζουν για συγκεκριμένους λόγους. Και αυτοί οι λόγοι είναι που πρέπει να τους κρατάνε μακριά και μετά. Έτσι για να είμαστε όλοι ασφαλείς και για να μη ξαναπληγωθούν πάλι οι ίδιες καρδιές.
