What if...

Δε ξέρω αν θα συμμεριστείς αυτή την άποψη ή αν θα την απορρίψεις. Αν θα με ακούσεις ή απλά το μόνο που θα διαβάσεις είναι μπλα μπλα μπλα. Αλλά αναμοχλεύω το τελευταίο καιρό σκέψεις και ιδέες που είχα και παλιότερα. Νομίζω λοιπόν, πως είμαι πλέον της άποψης πως μερικοί άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να είναι μόνοι τους. Και το καλύτερο μ'αυτό είναι ότι δείχνουν να μην έχουν πρόβλημα μ'αυτό. Τι κάνει δυο ανθρώπους να έρθουν κοντά και να αποφασίσουν να είναι μαζί; Η ανάγκη για παρέα; Η ανάγκη για ερωτικό σύντροφο; Η ανάγκη να λες κάπου το πόνο σου; Η επιθυμία να έχεις κάποιον για να βγαίνεις έξω; Μήπως όλα αυτά μαζί; Και αν δεν χρειάζεσαι τίποτα από τα παραπάνω τι γίνεται σ'αυτή τη περίπτωση; Ή αν ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως δεν χρειάζεσαι (που είναι και το χειρότερο). Γιατί στη πρώτη περίπτωση,καλή μου φίλη, σου λέω πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Υπάρχουν κάπου εκεί έξω και κάποιοι άνθρωποι που νιώθουν ολοκληρωμένοι με την επαγγελματική τους επιτυχία. Κάποιοι άλλοι που τους αρκεί να βλέπουν το τραπεζικό τους λογαριασμό να ανεβαίνει και κάποιοι άλλοι για τους οποίους το καλύτερο αφροδισιακό είναι η δόξα και η αναγνώριση. Πως μπορείς λοιπόν να τους κατηγορήσεις μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικοί; Ε;
Το πρόβλημα όμως βρίσκεται στη δεύτερη κατηγορία. Ο άνθρωπος λένε είναι κοινωνικό ον. Πρέπει να βρίσκεται ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους για να νιώθει ολοκληρωμένος. Να μπορεί να μοιράζεται και να λειτουργεί. Αμφιλεγόμενη θεωρία, τουλάχιστον για'μένα που από πολύ μικρή ηλικία χτίζω ένα κόσμο που περνάω εξίσου πολύ καλά με τον εαυτό μου, όσο περνάω και με τους φίλους μου. Γι'αυτό φίλη μου, πιστεύω πως η μοναξιά σε ελεγχόμενο επίπεδο μόνο καλό μπορεί να προσφέρει. Να βρεις τον εαυτό σου (όσο κλισέ και αν ακούγεται), να διαβάσεις, να παρατηρήσεις, να ανασυνταχθείς και να κάνεις αυτή την μαγική ενδοσκόπηση. Πίστεψέ με, θα βγεις δυνατότερη. Αποστασιοποιήσου για λίγο από όλα, και μετά ως διά μαγείας ο δρόμος σου θα φωτιστεί με μεγάλους προβολείς που λίγο πριν δεν μπορούσες ούτε καν να φανταστείς.
Υπάρχει άραγε κάποιο σύνδρομο του οποίου το βασικό χαρακτηριστικό είναι, να μην μπορεί κάποιος να βρίσκεται σε σχέση; Και όχι επειδή πνίγεται ή επειδή νιώθει περιορισμένος. Απλώς επειδή δεν μπορεί να υπάρχει σε μια τέτοια κατάσταση. Να είναι πάνω από αυτόν. Ο εγωισμός, είναι η αλήθεια πως είναι ένας πολύ μεγάλος παράγοντας.

ΕΓΩΙΣΜΟΣ λοιπόν. Ο εγωισμός είναι το ενδιαφέρον ενός ανθρώπου για το ατομικό συμφέρον και τη προσωπική ευημερία. Είναι είτε η αγάπη του εαυτού μας, μια έναντι του εαυτού μας καλή θέληση που φτάνει υπεράνω όλων είτε η αυταρέσκεια. Το πρώτο ονομάζεται και φιλαυτία ενώ το δεύτερο ονομάζεται και αλαζονεία.

Όλοι λένε πως ο εγωισμός πρέπει να μένει έξω από μια σχέση, αλλά μεταξύ μας, ποιος είναι αυτός που το έχει καταφέρει; Άλλωστε ο εγωισμός είναι μέρος του ανθρώπινου DNA και τρόπος άμυνας και προστασίας για πολλούς άλλους.

Μήπως αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι πρέπει να σκεφτούν πολύ σοβαρά να αλλάξουν πορείας πλεύσης στη ζωή τους και να μην ασχοληθούν ποτέ με το άλλο φύλο; Γιατί στη τελική μόνο καταστροφές δημιουργούνται; Δε ξέρω. Νομίζω πως πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε. Αν δεν μάθουμε να σεβόμαστε και να ακούμε τον άλλον όλα είναι μάταια. Από εκεί ξεκινάνε όλα...
ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΛΠΙΔΑ